Λουλούδια.

Λουλούδια στο Μοναστηράκι , στην πόλη, στην  γαμημένη παρακμή.  Με χάνω μέσα στα λουλούδια Ακόμη κι αν αυτά είναι απλώς ραμμένα πάνω σε φορέματα. Ή τα λουλούδια πάνω στο σεντόνι μου. Κι εκείνα στον καναπέ μου. Και πόσο όμορφα πεθαμένοι οι νεκροστολισμένοι με γαρύφαλλα τεθνεώτες μας. Γιατί άραγε οι άνθρωποι να είναι τόσο αναπάντεχα όμορφοι μέσα στα φέρετρά τους; Ο θάνατος και η  δοκιμασία του είναι η εξιλέωση για τον καθένα μας. Γι’ αυτό και λαμποκοπάμε και ακόμη ακόμη μπορεί να δεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε μητέρας που μας αφήνει. Είναι που οι νεκροί έχουν ήδη με τον επιθανάτιο ρόγχο τους, προλαβαίνουν στο ακροτελεύτιο δευτερόλεπτο της ζωής τους να δουν ρε φίλε την λύτρωση που μας περιμένει στην απέναντι πλευρά.  Όμως τώρα δα θυμάμαι πόσο όμορφη ήταν εκείνη η νεαρή γυναίκα που έπαιζε με κάτι ηλιοτρόπια που βαστούσε στα χέρια της. Και ήταν ολοζώντανη όσο ένα σπουδαίο ποίημα.  Και πόσο όμορφη είναι εκείνη η παλιά φίλη με τις κλαρωτές φούστες. Δεν είμαι εγώ ο διχασμένος. Είναι τα λουλούδια που θυμίζουν και επιτάφιο και εν ζωή χαρά.