Βαλκανική ραπ.

Πάμε ξανά. Η εκκεντρικότητα, να περνάς και να σε παρατηρούν με κολακευτικά βλέμματα. Για την ομορφιά που κομίζεις στην κοινωνία της πλατείας. Λίγο το μουστάκι, λίγο μια  πιο παλιά ομορφιά στο πρόσωπο, λίγο η ροκιά  και λίγο κιτς έδωσαν αυτόν τον βαλκάνιο τυπά. Τα όμορφα Βαλκάνια με τους βουκολικούς θρύλους και τις  ανάλογες παραδόσεις τους. Τα όμορφα Βαλκάνια των ιλιγγιωδών βουνών και των παραμυθένιων χαρακτήρων. Οι ορεσίβιοι αλαφροΐσκιωτοι και οι με αλισάχνη ψαριανοί. Και βλέπω τον άντρα της φωτογραφίας και καλπάζω ανάμεσα στις λέξεις γνωστών δημοτικών μας τραγουδιών.   Όταν η Ελλάδα ήταν ξεκάθαρα μια βαλκανική χώρα ήταν στα σίγουρα πιο μαγική. Και την μαγεία έπρεπε να την είχαμε διασώσει.