Bring me to life.

Πόσες φορές δεν κρατήσαμε νέοι κλειστά τα παράθυρα μας. Τόσο κλειστά που όλοι ήξεραν πως αν τα παραβίαζαν, μέσα θα έβρισκαν μαγεία.   Ας πούμε το μαγικό πλάσμα της φωτογραφίας. Το ξέρω ότι έχει μάγια μέσα της γιατί και φίλοι μου ήταν έτσι κλειστοί και όταν με το πέρασμα του χρόνου ανοίχτηκαν, ανάβλυζε από μέσα τους το θαυμαστό και το σαγηνευτικά σκοτεινό.  Δεν έχει μόνο το φως τις ομορφιές του. Θυμάμαι  ας  πούμε   την Medusa K.  απ’ την Κω που το διαισθανόμουν πως τα υπέροχα  μαλλιά της με μπούκλες μακριά και το χορευτικό βάδισμά της και όλα της τα άλλα πιο ομιχλώδη σκέρτσα άφηναν  στην ματιά μου επίγευση κρυμμένου ονειρόκοσμου.  Και όταν γίναμε έμπιστοι ο ένας του αλλουνού  βγήκαν αστραπές, μέταλλα, μαγγανείες, λουλούδια, λέξεις από ένα κοινό λεξιλόγιο με έννοιες που φωνολογικά ηχούσαν και ερμηνεύονται εν τέλει ως σκιρτήματα για έκσταση. Θυμάμαι καλά την μυθιστορηματική ζωή αυτής της φίλης μου, θυμάμαι καλά πως εκεί που έμεινε η σχέση μας, σ’ έναν τελευταίο καφέ στο στέκι μας στην Κω, εκεί πρέπει να επιστρέψω