κλασική ομορφιά.

Καμιά φορά με μπερδεύει η ομορφιά και τα υποείδη της. Έχω βρεθεί να θαυμάζω κοινότυπες μορφές της ομορφιάς, αυτήν που αποκαλούμε και κλασική ομορφιά, κι απ’ την άλλη να εκστασιάζομαι για τις πιο αλλόκοτες ανθρώπινες φυσιογνωμίες. Δηλαδή αυτούς που οι άλλοι λένε φρικιά εγώ να τους χαρακτηρίζω εξωτικές υπάρξεις.  Γενικά η μέση αισθητική αποκλείει την  ακραία της εκδοχή. Όχι απαραιτήτως για δυσμορφίες κ.τ.λ. αλλά γιατί συνυφαίνει το ακραίο με το βρώμικο. Τα πράγματα έχουν βάθος και τίποτα δεν είναι τελικά επιφανειακό.