μέταλλα.

Τα μέταλλα και οι θόρυβοι και οι φασαρίες και όλα μουσική σαν ήχος ανησυχαστικός. Σκοτάδι και αλυσίδες και στίχοι  γραμμένοι σε μια γκόθικ μνήμη. Θυμήθηκα έναν φίλο μου αλλά κι εμένα που έτυχε να ακούσω στην εφηβεία μου -δεκαετία του 90- να βρίζουν τους ανθρώπους με όλο αυτό το σύμπαν για κατά μόνας  κόσμο τους.  Να τους λένε σατανιστές και αντίχριστους.  Και είναι μερικά πράγματα που τα ακούμε γιατί θέλουμε μόνο τον ηδονιστικό αναβρασμό τους. Γιατί οι άνθρωποι μπαίνουμε σε ναρκοθετημένους χώρους σαν ναρκαλιευτές. Ζούμε τον θάνατο απ’ την απέξω. Φλερτάρουμε μ’ αυτόν επιστρέφοντας πάντα στην ασφάλεια της αυτονόητα κεκτημένης ζωής μας. Η σκέψη δεν είναι αμαρτία. Είναι ό,τι από εμάς παραμένει ελεύθερο ολοκληρωτικά. Ας μην αφήνουμε να μας το αρπάζουν κι αυτό. Θυμάμαι μια φίλη που την είχα δει ντυμένη σαν πλάσμα του ερέβους αλλά δεν ήταν παρά μια υπέροχη εικόνα. Γιατί αποστάζοντας το διηγούμενο κακό πολλές φορές σημαίνει ποίηση.