χρωματιστό.

Τα χρώματα πάνε με τα χρώματα. Ένα χρωματιστό αντρόγυνο. Αυτή η όμορφη τσάντα σαν ο άντρας της φωτογραφίας να κουβαλάει ξοπίσω του μια ζούγκλα. Εγώ πάντα μονοχρωματικός ανάμεσα στους υπόλοιπους της πλατείας. Ο φίλος μου Πολυχρόνης γι’ αυτό -εξαιτίας της μονοχρωμίας μου- με φωτογραφίζει πάντα ασπρόμαυρο.  Γι’ αυτό ίσως και τα πολύχρωμα πράγματα και οι πολύχρωμοι άνθρωποι να μοιάζουν υπέροχοι. Για περιπλανιόμαστε οι περισσότεροι θαμώνες του Μοναστηρακίου άλλοτε όμορφοι μα πιο συχνά δυστυχείς και φτιάχνουμε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα που θα ήταν μονότονη χωρίς να σκίζουν τον αέρα οι παπαγάλοι της Αθήνας. Θέλω να πω το χρώμα είναι απαραίτητο ακόμη για τον σκοτεινό άνθρωπο που απεργάζεται μαγείες και βαμπιρισμούς. Η φωτοταξία   των φωτογραφιών μου που είναι βουτηγμένες στα έντονα χρώματα με εκπλήσσει κι εμένα. Εμένα  που ακόμη ορκίζομαι στην άβυσσο αλλά πια την φοβάμαι. Τα χρώματα είναι η αναμφίλεκτη φυσική καταφυγή του κουρασμένου μας βλέμματος. Τα χρώματα είναι σαν φως που εκπέμπεται ζωηρά.