Τέχνη μπορούν να κάνουν όλοι.

Ποιήματα, ποιήματα. Τί ωραίο να συναντάς νέους και να μαθαίνεις πως πλήθος απ’ αυτούς γράφουν ποίηση. Χωρίς την πρεμούρα να γίνουν επώνυμοι. Έτσι απλά και λιτά αλλά και μερικές φορές μεγαλειωδώς. Κάποιος είχε πει ότι τα ωραιότερα ποιήματα είναι αυτά που δεν θα διαβάσουμε ποτέ. Το τετράδιο αυτό ήταν ενός νέου που ήθελα να γράψω γι’ αυτόν πολλά. Αλλά οι περισσότεροι με βλέπουν σαν λείψανο και ρημαγμένο. Δεν περνάει απ’ το μυαλό τους ότι γράφω. Πιο πολύ με κοιτάνε σαν άνθρωπο που θέλει βοήθεια. Πράγμα που είναι και αλήθεια.  Αλλά αυτή την αλήθεια την έχω κρυμμένη και όταν είμαι στο Μοναστηράκι φοράω την μάσκα του όμορφου και ισορροπημένου. Θυμάμαι τώρα ότι το ωραιότερο και συγκινητικότερο δακτυλόγραφο που διάβασα ποτέ ήταν σε κάποιο ράφι ενός εκδοτικού οίκου. Από τότε οι αναγνωστικές εκπλήξεις είναι αισθητά πιο λίγες. Όπως τότε που διάβασα Τα Άσματα Του Μαλντορόρ. Όλα μοιάζουν  τόσο φτωχά σε λυρισμό γιατί ο καλύτερος λυράρης είναι για πάντα ο Λωτρεαμόν.