ο Jeus στο Μοναστηράκι.

Λες κι ο Χριστός να υπήρξε σαν ερωτικός σε κάποιες ακατάγραφες απ’ τους ευαγγελιστές  λεπτομέρειες του βίου του.  Ο άντρας αυτός έμοιαζε τόσο πολύ με τον Χριστό των μεγάλων Ευρωπαίων ζωγράφων. Αλλά μαζί ήταν και  σέξι. Ένας σέξι Χριστός.  Όταν τον συνάντησα έγινα η παράκρουση. Και ακόμη είμαι όταν τον βλέπω στην φωτογραφία.  Γιατί  είχε στα μάτια του την ανυπέρβλητη λαγνεία που βλέπετε και αναγνωρίζετε κι εσείς. Ή μήπως πια είναι  εικόνισμα και όχι φωτογραφία;  Η ομορφιά του αψεγάδιαστη και μαζί με ατελείωτες δόσεις ερωτισμού. Έγινα μπροστά του ακόλουθός του και μέχρι όταν σβήσει το βίωμα και γίνει ανάμνηση μες στη συγκεχυμένη μου μνήμη. Πιστεύω και τώρα στον εικονιζόμενο μου  και για όσο τον ατενίζω εναποθέτω νοερά το θέλημά μου στο δικό του για να υπάρξει τελικά μόνο το δικό του. Όλες οι ξεχωριστές μορφές της πλατείας, αφήνεις πίσω σου τον εαυτό σου όταν αποφασίσεις ότι κάποιος είναι σαν ανώτερος σου. Και αυτός  ο κούκλος Χριστός ίσως να μπορούσε να διδάξει πώς είναι δυνατόν να ξελογιάζεις τον άλλο, πώς να τον κάνεις (τον άλλο) ερωτικό σου λάτρη, πως να  τον χειρίζεσαι   σαν άθυρμα.  Με μια ολοκληρωτική και γι’ αυτό απόφαση αυτοδιάθεσης και ευτελισμού μου  στον άντρα που απαθανάτισα ένιωσα γινόμενος μηδενικό μπροστά στην  ηδυπάθειά του έτοιμος  να χειραγωγηθώ μέχρι το σώμα μου να τα φτύσει.