Ο Αποστόλης του Μοναστηρακίου.

Ο Αποστόλης, ο νεότερος άντρας στην φωτογραφία, είναι μικρός διαβολάκος. Τον ξέρω ένα χρόνο περίπου. Ανοιχτά ομοφυλόφιλος έχει μιλήσει αρκετές φορές με πυγμή ενάντια στον δημόσια εκδηλωμένο ρατσισμό  κατά των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων. Για τον Αποστόλη έχουν γράψει και όλες αυτές οι  φτηνές φυλλάδες που ηθικολογούν ενώ στα γραφεία τους διεξάγεται νυχθημερόν το πιο ανελέητο κυνήγι για την δολοφονία των ανθρώπινων ονείρων και δικαιωμάτων. Εξάλλου κι εγώ είχα μπει μια μέρα πρωτοσέλιδο σε μια τέτοια εφημερίδα, εννοώ στο Μακελειό του Στέφανου Χίου, που στοχοποιήθηκα βίαια ως δήθεν τρομοκράτης που εξυφαίνω την δολοφονία του Στέφανου Χίου. Να ευχαριστήσω εδώ τον γνωστό μακελλάρη που έδωσε έστω και μια ευτελή κορύφωση στην αποτυχημένη καλλιτεχνική  μου καριέρα. Αλλά ας επανέλθω στον Αποστόλη. Είναι απ’ τους πιο αγαπητούς ανθρώπους του Μοναστηρακίου. Συχνάζει πολλές φορές στην φερώνυμη πλατεία και έχει πάντα δίπλα του ωραίες προσωπικότητες απ’ την δεξαμενή των δρόμων. Θυμάμαι τώρα δα που είχα γνωριστεί με ένα σπουδασμένο ηθοποιό και παλιό συμμαθητή του. Να σας πω την αλήθεια κάθε φορά που συναντώ κάποιον που του έχουν κάψει τα όνειρα  νιώθω ανήμπορος. Και ο Αποστόλης και ο ηθοποιός φίλος του είναι δυο τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν έχουν παραδοθεί σε πεισιθάνατες ενορμήσεις. Χρειάζονται ένα σπρώξιμο από κάποιον πιο δυνατό απ’ αυτούς για να βρουν την άκρη του νήματος που οδηγεί πίσω σε μια αναβαθμισμένη σε ποιότητα ζωή. Με τον μελαχρινό κύριο χαιρετιόμαστε εγκάρδια καθημερινά. Λίγες κουβέντες ανταλλάζουμε. Είναι πολύ γλυκός και πονεμένος άνθρωπος. Αν πότε γίνει και τον γνωρίσω καλύτερα, θα τον βάλω στο μουσείο πάνθεο μου.