Για το ασπρόμαυρο.

Το ασπρόμαυρό έχει άλλη αίγλη. Αλλά όταν κάνεις πιο  πολύ καταγραφή και ενώνεις οπτικό πραγματολογικό υλικό με κείμενο η πληροφορία του χρώματος είναι αναγκαία.    Νομίζω πως η πρώτη ματιά λίγων ανάμεσα μας- των λάτρεων της πρώτης ύλης που μας φτιάχνει και μας ενώνει, π.χ. πόνος, χαρά,  χρώμα, σώμα, λάμψη, ιστορία, πίστη, θρησκεία- είναι ξεκάθαρα μια  επιστήμη να διαχωρίζεις το πρόσωπο σύμβολο απ’ τις πιο θνητές στρώσεις πληροφοριών που στολίζουν αυτό (το πρόσωπο).  Σαν μύστης του εραλδικού  (ενασμενιζόμαστε όλοι για πολλά πράγματα,  για να βγει η ζωή) η τέχνη μου δεν είναι ακριβώς τέχνη.  Οι πληροφορίες για μια εικόνα και κατά συνέπεια η ίδια η εικόνα ευελπιστώ πως ασκούν στον θεατή και αναγνώστη μου  αυτή την γοητεία που ασκούν  και πάνω μου  οι επιστήμες. Μόνο σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο  του σαγηνευτικού της λογοκρατίας μπορώ να φανταστώ πως κάνω τέχνη. Ας πούμε  πως σε πολλά του κείμενα τέτοιος υπήρξε και ο τρισμέγιστος Μπόρχες.