Μέριλιν Μονρόε.

Δεν ξέρω τίποτα για την Μέριλιν Μονρόε, ούτε καν αν γράφω το όνομα της σωστά, και όμως θυμάμαι την εικόνα της και σε κάποιες  απ’ τις φωτογραφίες της  βλέπω και την  δική μου εικονιζόμενη.  Το Μοναστηράκι είναι ένας χώρος γεμάτος μνημονικά σκιρτήματα. Τα πάντα ξυπνάνε στην πλατεία ζωές, ζωές άλλες, προγενέστερες που οι σημερινοί άνθρωποι ασυνείδητα ανακαλούν.   Είμαι βέβαιος πως κανείς μας δεν είναι ανεξάρτητος ενός κάποιου απώτερου παρελθόντος. Ώστε λοιπόν συμπέρανα πως ό,τι πέρασε φαινομενικά ανεπιστρεπτί  τελικά επιστρέφει. Γιατί ό,τι πέρασε δεν πέθανε ποτέ.  Και  η μόνη πλατεία που μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι έχουμε σύμφυρση και παλίμψηστο και χώνεμα είναι αυτή του Μοναστηρακίου. Είμαι αν και αταξίδευτος βεβαιωμένος πως  κάτι σ’ αυτά τα λίγα σχετικά τετραγωνικά μέτρα της πλατείας  την καθιστά μοναδική. Είναι το μόνο μέρος στο οποίο εκβάλλουν τα υλικά τους όλες οι καλές και κακές ιδέες.  Θυμήθηκα χθες την Μέριλιν, μια άλλη φορά τον Δάντη Αλιγκέρι μέχρι και την Χάλι Μπέρι. Άλλες φορές σκέφτομαι κοιτώντας την Ακρόπολη χριστιανούς να την καταστρέφουν, βλέπω τον θεό στα πρόσωπα των περιπλανώμενων γερόντων με τις γενειάδες και συγγραφείς παλιούς και πεθαμένους σε πρόσωπα  με εκκεντρικά στολίδια.  Πάνω στα πρόσωπα σας βλέπω άλλους.