μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες.

Θυμάμαι ή μήπως κρατάει ακόμη η περίοδος στην ζωή μου που έχω για μότο της τους στίχους, «μια ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες, μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες». Αυτό το τραγούδι μου θύμιζε κι αυτή η γυναίκα στην φωτογραφία. Δηλαδή και πάλι προβάλλουμε μια γνωστή ομορφιά μας πάνω σε μια ανοίκεια μορφή για να την αποθεώσουμε και θαυμάσουμε. Και φυσικά οι ζωές των ανθρώπων στους δρόμους. Οι ζωές των ανθρώπων τις νύχτες τότε που αίρονται οι περισσότερες ηθικές αναστολές της ημέρας και της κανονικότητας της. Η νυχτόβια εφηβεία που καπνίζει τσιγάρα από τότε που ήταν παιδική ηλικία. Και να τα βλέπουν στην πλατεία τα νιάτα στο Μοναστηράκι οι παλιές γυναίκες και να πλέκουν κατηγορητήρια.  Εγώ θυμάμαι τον μπαμπά μου που είχε πει ότι ήταν καπνιστής απ’ τα παιδικάτα  του.  Αλλά και περιπλανώμενοι -τα μικρά κακοποιά στοιχεία- που είναι ανάγκη να παίξουν με την πιο νόμιμη παραβατικότητα για να  βρουν διαφυγή οι καημοί τους και οι ίδιοι ν’ αποσυμπιεστούν απ’ το ψυχικό τους στένεμα. Θυμάμαι τον Μανόλη μεθυσμένο που έπεσε σε μια βιτρίνα και την έσπασε και τώρα είναι φυλακή. Και ο άγιος Γερβάσιος των φυλακών δεν είναι πια ανάμεσα μας.