Χρώματα.

Τα χρώματα, κάνετε μια γύρα την ματιά σας στο σπίτι σας και τα δωμάτια του. Ο έγχρωμος κόσμος είναι ο πιο ορατός.  Γι’ αυτό και οι σκοτεινοί άνθρωποι επιλέγουμε ρούχα σε αποχρώσεις δηλωτικές του πένθους μας. Θέλουμε να αποκολλιόμαστε απ’ το φάσμα της ορατότητας και αυτό γίνεται επιτυχέστερα μέσα από αμφιέσεις σκούρων πολύ χρωμάτων ή μέσα από μίζερα ξεφτισμένα ρούχα. Αποφόρια γεμάτα οι ντουλάπες μας.  Υπάρχει όμως ένα σημείο καμπής στη ζωή μας απ’ το  οποίο έπειτα και μετά αντιλαμβανόμαστε πως το φως είναι η σωτηρία και τότε αλλάζει ο φωτοτροπισμός μας. Δεν σαγηνευόμαστε μόνο απ’ το έρεβος και τον έβενο, ξεστρατίζουμε μαγεμένοι απ’ το ηλιόφως και το ουράνιο τόξο αν και στο τέλος βλέπουμε  πάλι την συσκότιση  σαν την μόνη μας κατοικία. Βλέπουμε την συσκότιση σαν ορμητήριο προς την ένεση της λάμψης Ίσως το χρώμα  να είναι αυτό, ένα υπέροχο παροδικό ξελόγιασμα. Γιατί ο άνθρωπος είναι από την φύση του νυκτόβιος.  Είναι πιο επιτήδειος στην ζώνη του λυκόφωτος μέχρι το λυκαυγές.  Τότε που γινόμαστε κραιπάλες και οι διατροφές μας δικαιώνονται. Ξέρουμε όλοι μας καλά πόσο ακόμη και το ημίφως είναι ανεπαρκές να αγκαλιάσει τις ψυχικές αβύσσους.  Το χρώμα γίνεται ανάγκη, όπως και η προσμονή του ήλιου μετά από έναν μακρύ χειμώνα που προσευχόμαστε όλοι οι μελαγχολικοί να έρχεται πάντα.  Μόνο μακριούς χειμώνες απολαμβάνουμε τα παιδιά του χάους.    

Δεν ξέρω απ’ την άλλη. Το χρώμα μοιάζει να πηγαίνει κόντρα στην ανθρώπινη αδυναμία.  Προσδοκώ να βλέπω χρώματα συνέχεια Γιατί με κάποιον αποκαλυπτικό τρόπο ακόμη και στην παντοκρατορία του καλοκαιρινού ήλιου τα χρώματα μας εκπλήσσουν.  Ίσως γιατί η εδραιωμένη πίστη μας πως η γη είναι ένα πέρασμα πτώσης, ίσως για την έκπτωτη φύση της ζωής μας, ίσως για όλα αυτά και άλλα παρόμοια τα χρώματα να έχουν πάντα για φόντο τους το μαύρο της συνείδησης και αντίληψής μας.