Άνθρωποι στο μετρό.

Άνθρωποι στο μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο στον σταθμό του Μοναστηρακίου.  Εκεί που η φτωχολογιά συναντιέται με τις ψηλότερης βαθμίδας υπάρξεις. Για να συνεννοούμαστε δεν υπάρχει γελοιωδέστερη συμπεριφορά απ’ το να μετριέσαι από μόνος σου και να βρίσκεις πως έχεις κεκτημένη κάποια μορφή ανωτερότητας. Αν δεν μπορείς να το πιστέψεις αυτό, το Μοναστηράκι θα σου προκαλεί δυσανεξία  με τις υπάρξεις που γελούν, πονάνε και βλέπουν τον κόσμο από μια φαινομενικά άσχημη θέση. Και  πράγματι κάποιοι τύπου άσπιλοι, ευγενείς και άρα απέραντα χυδαίοι, άνθρωποι έντιμοι, αξιοπρεπείς συνειδητοποιούν πως οι θαμώνες είναι μέχρι και οξυδερκείς και ευφυέστατοι παρατηρητές και όταν αυτοί (οι κάποιοι) συνειδητοποιούν πως χάνουν το φαίνεσθαι και κυκλοφορούν γυμνοί ανάμεσα στα περιθωριακά στοιχεία , τους αρρώστους, τους αλαφροΐσκιωτους και τους μοναχικούς, νιώθουν εκείνη την αστάθεια που θα τους κάνει πιο ανάλγητους και υψαύχενες με βλέμματα εξουσιαστικά. Ό,τι είναι οι μπάτσοι είναι και οι «κανονικοί». Το κέντρο -λοιπόν- του κόσμου  που είναι το Μοναστηράκι προτάσσει την αυθεντικότητα και όχι την αλλοτριωμένη εκδοχή να είσαι άνθρωπος.