Χρυσό φόρεμα.

Αυτό το φόρεμα ήταν πολύ ξεχωριστό στα μάτια μου. Οι ανθρώπινες ματιές δεν έχουν κάποια κοινά οπτικά ερεθίσματα που τις αναστατώνουν; Το ξέρω πως  αν και ο καθένας μας είναι διαφορετικός υπάρχει μια αλήθεια στην οποία συγκλίνουν, απ’ την οποία αρδεύονται ή και απ’ την οποία διαχωρίζονται όλες οι υποκειμενικότητες.  Θέλω  να πω τα ίδια αρχέτυπα μας συνδέουν και απ’ τα ίδια αρχέτυπα ορμώμενοι  επιλέγουμε να τα απαρνηθούμε. Ώστε   αποτροπιασμός και θαυμασμός ξεκινάνε απ’ τις ίδιες πρώτες ύλες. Αυτές  είναι που κινούν τα κλικ μου. Είναι το χρυσό χρώμα στο φόρεμα της φωτογραφίας που μας αρέσει. Είναι η δαντέλα και η διαφάνεια. Είναι η θύμηση χιτώνων της αρχαίας Ελλάδας  και η θύμηση ποταμών χρυσού νερού που διασχίζουν με τις από κλωστή υφές τους τό σώμα της γυναίκας.  Να υπάρχεις σαν  εικαστικός θησαυρός   είναι που  καθιστά και την φωτογραφία μεγάλο γεγονός ανάμεσα στις υπόλοιπες καλές τέχνες.