Ακροβάτες και ισορροπιστές.

Ο ισορροπιστής της μέθης. Ο άνθρωπος ίλιγγος. Πάντοτε μέσα στα σκοτάδια μας και η ισορροπία η απόλυτη προσδοκία  μας. Να ισορροπείς ακόμη και μέσα σε πόνους που σαν ανυπόφερτοι σε καλούν για να σωθείς να τους  γεύεσαι. Υπάρχει πάντα μια γλύκα στην ζωή έστω και αν σ’ έναν κάποιον απολογισμό  της όλα βιώθηκαν ως μαύρα και εντελώς πικρά.  Και τα παιδιά και οι γέροντες αυτών των μεθυσμένων τροχιών με τα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα είναι στην πλατεία για ν’ αγοράσουν  στροβιλισμό και πάνω απ’ όλα λήθη και τεχνητό θάνατο. Σίσα και αλκοόλ μαζί με άπειρα ζανάξ.    Πεθαίνεις όντας σχεδόν μηχανοκίνητος με τοξικά καύσιμα αλλά πάντα ισορροπείς γιατί αυτού του είδους οι καταποντισμοί δεν έχουν πάτο ούτε μνήμη για να τους θυμηθεί ο ισορροπιστής. Είναι πάντα στο χάος που καταλήγουν όλα, σ’ αυτό που είπε ο Χριστός πάνω στον σταυρό και συγχώρησε όλους τους καλούς και  τους κακούς του κόσμου, «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».  Και κάπως έτσι δεν μένει κάτι που να αντέχει στην πολλή ανάλυση. Θέλω να πω πως εδώ και μερικούς αιώνες με την γνώση του ο άνθρωπος -κι ας μην το ξέρει- ζει πέρα απ’ το καλό και το κακό. Όπως είχε προφητέψει ο  ίδιος ο Χριστός.