Σπαθί στο πόδι.

Ένα σπαθί στο πόδι λες και πειρατίνα και η ζωή γι’ αυτήν χόρτα πυκνά που κόβονται με το μικρό αυτό εγχειρίδιο στη ζαρτιέρα. Δεν θέλησε να βγει με το πρόσωπό της, φαινόμενο συνηθισμένο στην Ελλάδα που οι άνθρωποι ακόμη να ξεφύγουμε απ’ την ρετσινιά του Βαλκάνιου και να πάμε στον Ευρωπαίο.  Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας φωτογράφος στο Μοναστηράκι είναι όλες οι παθογένειες της ελληνική κοινωνίας και κυρίως η ανασφάλεια των ανθρώπων πως δεν είμαστε όμορφοι. Είμαστε όμορφοι όσο  καταβαραθρωμένοι και να είμαστε. Ή μήπως το δόγμα του  σοκ μας έχει πια κάνει όλους δεσμώτες ψευδαισθητικών φόβων. Γιατί ο φόβος είναι φυτευτός. Δεν γεννήθηκε μέσα μας αλλά ενσταλάχτηκε στην σκέψης μας καθώς αυτή ξεμακραίνει προϊόντος του χρόνου σε καθολική αγνωσία. Αλλά, όχι, αυτή η γυναίκα με το σπαθί στο μπούτι δεν ήταν απ’ αυτούς που λοιδορώ. Είχε χιούμορ και εξάλλου με άφησε να την φωτογραφήσω ολόκληρη. Εγώ δεν ήμουν αρκετά ξύπνιος για να αποκωδικοποιήσω το «ναι» της.