Ανάγλυφα προσώπων.

Να περνάει ο χρόνος έτσι που να αφήνει σημάδια πάνω στα καθηλωτικά πρόσωπα σαν βράχια και χαράδρες. Και το βλέμμα τις περισσότερες φορές να είναι άγρια ακρογιαλιά γιατί αυτοί οι σκληροί άνθρωποι επιβίωσαν. Πιο πολύ με συγκλονίζουν αυτοί με τις δυνατές γραμμές έκφρασης να διασχίζουν το πρόσωπο τους. Τους βλέπω σαν να ναι βράχια και ανεμοθύελλες και μούχρωμα βροχής και αμμοθύελλες στην Σαχάρα. Μερικές φορές του φοβάμαι γιατί μοιάζουν με συνοφρυωμένοι  κακοί θεοί. Και μπορεί να είναι. Να αντικρίζεις τέτοια πρόσωπα είναι μια απορία για το αληθινό προσωπικό τους αφήγημα.  Η γυναίκα ανάμεσα στους δυο άντρες μοιάζει να μην θέλει πια τα εγκόσμια. Έχει εγχάρακτες στο δέρμα της όλες τις αμαρτίες και τις αγιότητες. Αλλά κουράστηκε και πια βαδίζει έχοντας αποσύρει το βλέμμα της απ’ την παρατήρηση της ζωής. Εσώκλειστη μόνο ρεμβάζει ό,τι ανοίγεται μέσα της.