Ναέλ.

Ο Ναέλ queer ζωγράφος του δρόμου. Θα μπορούσα άραγε ποτέ να γίνω σαν τον πλανόβιο βασιλιά των περιπλανώμενων στην Γερμανία του μεσοπολέμου Γκρέγκορ Γκογκ; Αλλά δεν είχα τέτοια αγωνιστικότητα μέσα μου. Περισσότερο είμαι συνδεδεμένος με μια υπνωτιστική ηττοπάθεια που κάνει τα χρόνια να περνάνε ανεκμετάλλευτα και πολύ γρήγορα. Η ηττοπάθεια μοιάζει με την ενόρμηση θανάτου. Μια αδράνεια απ’ την οποία γεννάται η ανηδονία και άρα το θέλημα για την άφιξη του βιολογικού μας τέλους.   Ο Ναέλ με κέρασε φράουλα. Πολλοί άνθρωποι ποθούν άλλους που συναντάνε τυχαία στην πλατεία αλλά κανείς δεν εξομολογείται τίποτα.  Μένουμε έτσι να κοιτιόμαστε σαν για πέντε λεπτά ερωτευμένοι και έπειτα χωρίζουμε. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να ξέρεις ότι όλο το σώμα σου πρέπει να χαλιναγωγηθεί για να είναι αντρίκιες οι κινήσεις και τα λόγια του. Αυτή η επανάληψη, η τόσο κουραστική, παρωθεί τους ανθρώπους στην αποτίναξη των στερεοτυπικών συμπεριφορών στις αρσενικότητες και τις θηλυκότητες. Και κάπως έτσι προκύπτει το απελευθερωτικό non-binary.  Νομίζω πως όλες αυτές οι θεωρίες προέρχονται απ’ την αρχετυπική ανάγκη του ανθρώπου να μην έχει μόνο έναν σκληρό κόσμο αλλά συνάμα αυτός να είναι και θαυμαστός.