έθνικ.

Δεν χρειάζεται στην τουριστική  Ελλάδα να ταξιδέψεις μακριά για να δεις παράξενους  ανθρώπους, να λάβεις μερικά βιώματα από διαφορετικές κοινωνίες  να μάθεις να σέβεσαι την διαφορετικότητα στις θρησκείες, τις φυλές, τα φύλα και τις σεξουαλικότητες. Το Μοναστηράκι μπορεί να σου δώσει να εννοήσεις πως κάθε άνθρωπος είναι τόπος και χρόνος. Και κάθε γνωριμία με όλους του παράξενους εικονιζόμενους μου ήταν κι ένα ταξίδι στην χώρα προέλευσής τους. Όχι απαραιτήτως καλό ταξίδι. Είδα ας πούμε ανθρώπους του ισλάμ να μην επιτρέπουν στις γυναίκες τους να μιλήσουν αλλά να απαντάνε αυτοί για εκείνες. Είδα πολλούς άντρες να συμπεριφέρονται σαν τα θηλυκά μέλη μιας οικογένειας να διατηρούνταν σε μια κατάσταση εξαίρεσης, πάει να πει σε μια κατάσταση κατά την οποία δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα. Φυσικά αυτό δεν το βρήκα μόνο στο Ισλάμ αλλά και στην δύση. Οι άνθρωποι και είμαι βέβαιος γι’ αυτό κάνουμε οικογένειες για να έχουμε έναν ακατανίκητο άλλοθι να μην ασχολούμαστε καθόλου με τα προβλήματα ξένων σ’ εμάς. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι φορεσιές σαν εθνικές απ’ την Κίνα, το Μπαγκλαντές, αλλά και έθνικ ντύσιμο από Ελληνίδες  δεν τις απαθανάτιζα νιώθοντας την ατελεύτητη χαρά της έκλαμψης μιας κάποιας κοσμογονίας. Γυναίκες σαν ερχόμενες από ερήμους, γυναίκες με ευάερες μαντήλες, η κινέζικη αισθητική των σαμουράι. Θεάματα που με  συνέπαιρναν ανεπίστροφα στον παραμυθένιο κόσμο τους.