Στοιχειωμένο κτήριο απ' την εποχή της ιταλικής κατοχής των Δωδεκανήσων.

How can you see into my eyes like open doors (στίχος των Evanescence). Μια βόλτα στην Κω, τόσοι γνωστοί άνθρωποι και όμως υψώνουν προπετάσματα. Τους αγαπώ και νιώθω ευγνωμοσύνη που μου μιλάνε. Ίσως να ήταν καλύτερα και με την παρέα τους. Η ομοφοβία ελλοχεύει μέσα σε κάθε ψυχή.  Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Καμιά συμπεριληπτική κοινωνία δεν θα αναδυθεί ποτέ απ’ τον εγωισμό και τον συμπεριφορικό φασισμό. Στις βόλτες μου φλυαρώ με τα κτήρια, τη θάλασσα, με πράγματα δήθεν άψυχα, έχει πολλές κρυμμένες ομορφιές η Κως. Κάποιες φορές μου θυμίζουν την Τοσκάνη. Κάποιες άλλες μια πόλη φάντασμα. Αγαπώ τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, το θρασομάνημα των φυτών στις αυλές τους, τα χάσκοντα ανοιχτά σπασμένα παράθυρα-χοάνες που με καταπίνουν και με ταξιδεύουν στο φαινομενικά ανείδωτο. Ίσως γιατί και τα μάτια μου είναι διαμπερή. Χοάνες κι αυτά. Δεν κρύβουν τίποτα. Οι λυγμοί μου υψώνονται στις κόρες και τις ίριδες τους. Και έπειτα είναι και αυτός ο στίχος της Amy Lee ,  «how can you see into my eyes like open doors».