Και είναι το κόκκινο και το μαύρο το χρώμα του σατανισμού που επιβιώνει και σε εγκαταλελειμμένα σανατόρια της Πάρνηθας. Κόκκινες πεντάλφες και μαύρα λιωμένα κεριά. Θυμάμαι να βλέπω την Σύλβια στο Μοναστηράκι και να είναι σαν να την ξέρω χρόνια. Από άλλο έργο αυτή μάγισσα και νεράιδα και ιεροφάντης του λευκού και του φωτός. Απλά ίσως αυτές οι αιμοδιψείς κόρες που φωτογραφίζω να μην είναι και πολύ βαθιά μες στο κακό. Μονάχα να οικειοποιούνται απ’ το μαύρο τα σαγηνευτικά του σύμβολα. Γιατί όσες φορές μίλησα σ’ αυτές τις φλύαρες κόρες του ερέβους μόνο μειλιχιότητα εισέπραξα και απέραντη δοτικότητα. Είναι λοιπόν μια μόδα το κακό αλλά μόνο ως φαίνεσθαι και καθόλου πιο μακριά από μια επιδερμική προσέγγιση. Ποιός άλλωστε στην μετεφηβική του νιότη δεν έστηνε λυκοφιλίες με το σκότος;
