Μαύρα ποδήλατα, κίτρινα ποδήλατα. Αυτά που μαθαίνουμε για να ταξιδεύουμε στην πρώτη παιδική μας ηλικία. Με τα ποδήλατα θυμάμαι την παλιά Κω. Πριν πλουτίσουν οι κάτοικοι του νησιού και μοιραία αντικαταστήσουν το προσφιλές μέσο μεταφοράς με τα πιο σύγχρονα αυτοκίνητα. Το ποδήλατο είναι να πέφτεις κάτω και να σημαδεύεις τα γόνατά σου ή και τα μούτρα σου. Θυμάμαι ένα φίλο μου να μου περιγράφει πως επέστρεψε την κολλητή του φίλη και συμμαθήτρια μας στο σπίτι της και στην κατεύθυνση προς την κατοικία της κοινής γνωστής είδε σ’ ένα θάμνο δεκάδες πυγολαμπίδες σαν λαμπιόνια επάνω χριστουγεννιάτικο δέντρο να χορεύουν σ’ ένα απαράμιλλο θέαμα. Στην μικρές πόλεις ακόμη τα παιδιά και οι νέοι παίζουν με τα ποδήλατα αγώνες ταχύτητας και σπινιαρίσματα. Υπάρχουν κι αυτοί οι καυλιάρηδες ποδηλάτες του άστεως που μπανίζουμε και ξερογλείφουμε τα χείλη μας στην θέα των γυμνασμένων και ογκωδών μπουτιών τους. Λένε πως όσοι ασχολούνται με παραδοσιακά τροχήλατα οχήματα λόγω των πολλών πτώσεων στα σύντομα ταξίδια και βόλτες τους μαθαίνουν να σηκώνονται και να συνεχίζουν. Αυτές οι περιπτώσεις ατυχημάτων εγγράφονται στην μνήμη σαν μπούσουλας ζωής: κι αν πέφτεις ξανασηκώνεσαι.
