Το κέντρο του κόσμου.

Αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη των πρώτων φωτογραφιών μου απ’ τα χρόνια μου στο Μοναστηράκι. Πέρασε και ο Παπαδιαμάντης απ’ την γειτονιά, ο Φώτης Κόντογλου, ο Νικόλαος Πλανάς κι άλλοι από Ψυρρή και Πλάκα. Ώστε λοιπόν είναι κάθε μερικά χρόνια κάποιος αλαφροΐσκιωτος που επιμένει μήνες και χρόνια στην πλατεία μου. Τώρα μπορεί να είμαι εγώ. Να είναι η σειρά μου. Αν ο Παπαδιαμάντης πέρασε από εδώ γιατί να μη γίνω κι εγώ ένας πιο διεστραμμένος άγιος των ελληνικών γραμμάτων και τεχνών; Απλά για όσους δεν το ξέρουν υπάρχουν στην μικρή εκκλησία-Παναγιά η Παντάνασσα- στην πλατεία μικρές αγιογραφίες του Κόντογλου. Οι σκέψεις μας αυτές σαν τις δικές μας, όταν ταυτιζόμαστε με κάποιον σπουδαίο άνθρωπο, με κάποιον ρόλο κινηματογραφικής ταινίας είναι για να ζεσταινόμαστε. Λες και παρηγοράς τον εαυτό σου νιώθοντας και μέχρι ότι ο Χριστός φυσάει θέρμη στην ψυχή σου.