Ένας λοβοτομημένος κούνελος.

Η πανίδα της Κω, αυτής της κατά κάποιο τρόπο αστικοποιημένης, είναι αχρηστευμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια σε άσχημα χωράφια. Με το σίδερο τους γανιασμένο, θυμίζουν ρομπότ ζώα μιας υβριδικής μορφής ζωής στη δαρβινική αλυσίδα.   Όλα είναι τέχνη. Ένας κούνελος που ξεπροβάλλει μέσα από την γλάστρα κάποιου λουλουδιού, τέχνη είναι ο επικείμενος θάνατος μου.  Να κοιμάσαι όρθιος, να ρεμβάζεις στο βάθος απ’ την θέση που κάθεσαι στο καφέ Umbra της Κω.  Τέχνη είναι ο ξεχωριστός και μοναδικός τρόπος που κοιτάζει ο κάθε άνθρωπος τον κόσμο. Τέχνη είναι η αλλαγή που έφερε ακριβώς στην όραση μας ο μεγάλος Βαν Γκογκ. Τέχνη είναι αυτή η μαγεία των λουλουδιών, κανένα μέσο δεν μπορεί να την αιχμαλωτίσει, κανένα πινέλο να την ζωγραφίσει και καμιά γραφίδα να την περιγράψει. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε καλλιτέχνες, ακριβώς γιατί η όραση μας είναι εξπρεσιονιστική. Ή για να το πω με πιο φιλοσοφικό όρο, η ματιά μας είναι σολιψιστική. Αυτή δημιουργεί τον κόσμο.  Τέχνη είναι ό,τι ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να εκφράσει με τα εργαλεία της δημιουργικότητας του. Είναι η ομορφιά και η αλήθεια, η αποκάλυψη τους, το άρρητο της συνάντησης μ’ αυτές. Ένα υπερκόσμιο συναίσθημα που σε κατακλύζει χωρίς να το κατανοείς. Εκεί -σ’ αυτά όλα- βρίσκεται και ο Θεός , ο μοναδικός δημιουργός που έδωσε το άφατο και το απερινόητο. Τέχνη είναι όλα αυτά τα μεγάλα που υπαινισσόμαστε ανεπαίσθητα χωρίς να μπορούμε καθόλου να τους δώσουμε αναγνωρίσιμα σχήματα. Τέχνη είναι ότι υποφώσκει μέσα σ’ αυτή την παράγραφο.