Το Μοναστηράκι της καύλας.

Η Θεσσαλονίκη είναι η πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας. Προσωπικά δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο αλλά οκ, ό,τι πει ο σοφός λαός. Παρατηρώ άντρες και γυναίκες να κάνουν όλο και πιο ερεθιστικές εμφανίσεις. Λες και στο κοινωνικό βήμα ενσταλάζεται η πορνογραφικοποίηση της ζωής μας.  Μέχρι τα τώρα αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο. Και όλο και διαχέεται η πληθώρα εικόνων από οριακά ιδιωτικά όργια. Όταν μαζεύονται πέντε χιλιάδες άτομα να κάνουν γιορτή για τις τρύπες και τους φαλλούς τους και όλο αυτό βιντεοσκοπείται σαν από άπειρα κινητά κλειδαρότρυπες ε τότε μιλάμε για πόρτα και όχι για μια οπή να κρυφοκοιτάζεις. Και μάλιστα πόρτα φαρδιά για να μην υπάρχει κανένα πρόσκομμα προς την βιάση για ηδονή. Πάντοτε κάποιος ερμηνεύει ένα έργο τέχνης με τον τρόπο του δομισμού του εαυτού του. Το έργο οποιουδήποτε καλλιτέχνη είναι τόσο ανοιχτό σε ατελείωτες αρμονίες όσο ατελείωτος είναι και ο αριθμός των ματιών των φιλότεχνων. Και όμως είναι γι’ αυτό τον ηδονιστικό παροξυσμό που η τρυφερότητα έχει ορθά τοποθετηθεί ανάμεσα στα κορυφαία ανθρώπινα συναισθήματα. Θυμάμαι όταν φωτογράφισα την πλάτη ενός κούκλου άντρα στο Μοναστηράκι, τον ήθελα πιο πολύ να με σηκώσει ακάματος στους τέλειους ώμους του. Να με σηκώσει, ναι να με σηκώσει.  Μιλάω για την ανάγκη του ανθρώπου να βρει μια πλάτη, δυο χείλη, δυο μπράτσα και πόδια για ν’ αποθέσει επάνω τους το κεφάλι του.