Προφήτης 2.

Αυτός που φωτογράφισα ήταν ψηλά. Τόσο ψηλά όσο απ’ το ύψος που βγαίνει και η φωνή του Θεού. Το νοητό του ύψος του ανδρός ξεπερνούσε κατά πολύ τους πελάτες των καφέ στα  roof gardens   περιμετρικά της πλατείας Μοναστηρακίου. Και ήταν ο λαός κάτωθεν του σαν ποίμνιο που λαχταρά για ανάταση. Αναπεπταμένα τα χέρια του και φουσκωμένα από αέρηδες τα στήθη του και τα πόδια του τανυσμένα σαν ηλεκτρόδια που μέσα τους ο Θεός εμφυσούσε βίωμα ιερής φανέρωσης. Η αρχιτεκτονική χωροταξία του ανθρώπινου πλήθους, η τοποθέτηση του καθενός μέσα σ’ αυτόν τον σχηματισμένο  κύκλο ανάμεσα στην καμπύλη των χεριών του ανδρός και  της στρογγυλής πλατείας έδιναν με ανυπέρβλητη προφάνεια το θέλημα του Θεού για εκείνη την μέρα στην πλατεία. Και ήταν ο άντρας προφήτης και άγγελος   θεραπευτής και αγγελιοφόρος δεινών. Κρατούσε τον σταυρό σαν κηρύκειο και σαν πύρινη ρομφαία. Και μίλησε και είπε πολλά για τους; έσχατους καιρούς μας. Και άλλα περίεργα και αρκετά τρομακτικά δυσοίωνα…