Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ.

Είναι μερικοί άνθρωποι που να τους απαθανατίσεις σημαίνει να δώσεις στον κόσμο ένα έργο τέχνης. Λαμποκοπούσαν πάνω στην μαύρη γυναίκα όλα τα χρώματα του κόσμου, Ο φωτογράφος ποτέ δεν φωτογραφίζει πρόσωπα αλλά σύμβολα, αυτά που συμβολίζουν αυτά τα πρόσωπα.  Τις ιστορίες που αφηγούνται μέσα απ’ τις ρυτίδες , τις οδοντοστοιχίες και κάποιες τους σκόρπιες σαν μινυρίσματα  κουβέντες. Ο ψίθυρος είναι ένα ηττημένο αίτημα. Ένα αίτημα που εκφράστηκε και χάνεται στην τύρβη του μηχανοκίνητου κόσμου. Αλλού αντί για τρεμάμενες αδύναμες φωνές έχουμε ζωντανές να ηχούν  σαν βακχικός χορός, σαν μανιασμένο πλήθος, σαν την πρόρρηση  προφήτη εκστασιασμένου που κηρύττει.   Η μαύρη γυναίκα στην φωτογραφία  είναι στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης και δεν είναι νικημένη, ούτε αποδυναμωμένη. Τα χρώματα της εκπομπές ακτινοβόλες, κύματα πιο πολύ από χρωματιστά φωτόνια που καρφιτσώνονται στο βλέμμα όπως ένα πολύχρωμο λουλουδιασμένο λιβάδι. Ή όπως ένα περίπτερο που πουλάει αντικείμενα χρωματιστά. Το να εξηγήσεις την τέχνη σημαίνει να καταστρέψεις με την λογική την ποίηση. Η μαύρη μου γυναίκα είναι η αφύπνιση σ’ έναν κόσμοι με χαλασμένα ή και υπνωτισμένα χαμόγελα.