ΤΡΥΠΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ 1.

Το σώμα ως έργο τέχνης.  Η ιδέα πίσω απ’ αυτές τις φωτογραφίες. Αλυσίδες, πίρσινγκ, μαύρα ρούχα, πολλά δαχτυλίδια, τατουάζ και προστατευτικές πεντάλφες. Σαν σώματα που ευχετικά δέονται στην άπειρη μαγεία του ερέβους. Ο λόγος  είναι για το έρεβος πως υπάρχει για να δώσει στον άνθρωπο τη λάμψη.  Γιατί το σκότος αναδεικνύει το λευκό και κάνει τις μαρμαρυγές των  αστεριών να λαμπυρίζουν καθαρτικά. Το μαύρο υπάρχει για να καταλάμψει το μεταλλικό, το λευκό, το κεχριμπαρένιο.   Το σκιώδες φόντο θρέφει και τελικά κάνει φωτοχυσία από εκπομπές στίλβης που συγκεντρώνονται  στα ιριδίζοντα οπτικά ερεθίσματα. Η   σκέδαση των διάπυρων φωτονίων της εικόνας και  των σημείων της. Το μαύρο μόνο του συναντιέται μόνο στο κακό και είμαστε οι τελευταίοι ιδαλγοί του ρομαντισμού. Η επίκληση στο μαύρο απ’ τον άνθρωπο σημαίνει την ανάγκη για την θέαση αυτού του χρώματος ως χρώματος που συνοδεύει πάντα τη σαγήνη. Αλλιώς δεν έχει νόημα να δίνουμε τα πιο όμορφα μας έργα τα σώματα μας.  Όμως είναι και άλλα χρώματα που πάνω τους αλχημικά το  ασήμι φαντάζει σαν αυτόφωτο αντικείμενο.

Εκεί που οι περίπλοκες οφιοειδείς γραμμές φτιάχνουν μορφές σε τατουάζ κάπου εκεί νιώθεις τις ίδιες γραμμές να δίνουν ζωή, να ενδυναμώνουν  να μετατρέπουν το δέρμα σε υμένα του ιερού. Μια άλλη ανάγνωση για τις καμπύλες έγχρωμες γραμμές τις κάνει φλέβες σ’ ένα κυκλοφοριακό βιολογικό σύστημα που εκπλήσσει με την πρώτη προσήλωση του παρατηρητή.