Ινδή ιερό μνημείο.

Υπάρχουν κάποια υπέροχα πλάσματα εκεί έξω και αξίζει μια σύντομη συζήτηση μαζί τους και μια παρατήρησή τους. Πρόσωπα συγκλονιστικά βγαλμένα απ’ τα  καλούπια της απόκοσμης εμφάνισης. Ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει να δει αυτά τα πρόσωπα που μέσα στα βλέμματά τους ανατέλλουν ήλιοι.The  first time ever I saw your face, I thought the sun rose in your eyes… Είναι μια κοσμογονία να γνωρίζει -ο άνθρωπος-   πως το National Geographic υπάρχει καλά κρυμμένο στα ομοιόμορφα μίζερα μέλη μιας πολυπληθούς κοινωνίας. Αλλά πρέπει να βγει κανείς απ’ την οχλαγωγική τύρβη. Γιατί όπου υπάρχει θόρυβος κατασιγάζονται ολοκληρωτικά οι αισθήσεις της ενατένισης και της καθηλωτικής προσήλωσης σε ορίζοντες, τοπία και σε όντα ζωντανά.  Κατασιγάζονται οι δεξιότητες να   εξορύσσουμε πολύτιμους λίθους από ανήλιαγες σπηλιές.  Χρειάζεται προσπάθεια για να πειστείς πως το θαύμα της ζωής έχει πετύχει και η απόδειξη είναι οι φανερώσεις την Ινδής γυναίκας, του μαύρου άντρα που μοιάζει με αρχαίο Έλληνα κούρο, της γυναίκας ψυχής με την αλωπεκίαση, της μάντισσας με τα πολλά δαχτυλίδια, του μποέμ ζευγαριού και του μίμου.  Ο ηχητικός   θόρυβος  και εκείνος της παρακμής είναι απειλές που εξαλείφουν τις παρουσίες μας και άρα τους συσχετισμούς τρυφερότητας μεταξύ μας.  Όλοι αυτοί οι θεόρατοι υμνητές της ζωής τα κατάφεραν. Μαζεύτηκαν αέρηδες και φλόγες, νερά και χώματα, όλα τα φυσικά στοιχεία και όλες οι αφηγήσεις ζωών για να φτάσουν αυτές οι φωτογραφισμένες  φυσιογνωμίες στην συγκλονιστική τους αριστοτελική εντελέχεια  Πόσα χέρια δούλεψαν, πόση γαίες περπάτησαν τα πόδια τους, πόσες ήττες μα και πόσες νίκες και πόσο πείσμα να αγαπάς όταν είναι εντελώς αιτιολογημένο να μισείς. Και αν αυτοί τα κατάφεραν, μπορούμε όλοι να το κάνουμε.