Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ.

Τον είδα από μακριά. Σαν να αναγνώριζα στο βλέμμα του και στην στάση του σώματός του  τα αντίστοιχα δικά μου. Συστήθηκα με τον Χρίστο απ’ την Αγία Βαρβάρα και το Αιγάλεω. Οι κουρασμένοι θαμώνες καθόμαστε στο σκαλοπάτια και όπου αυτοσχέδιο κάθισμα και ξεκούραση. Ξεκουραζόμαστε από τις ψυχικές ασθένειες. Ο Χρίστος -το όνομα του εικονιζόμενου- διπολικός , εγώ καταθλιπτικός κατευθείαν συντονισμός σε σχήματα παρηγοριάς ο ένας  προς τον άλλο.  Στο παραλήρημα του μου συστήθηκε ως στιχουργός της Ροζαλίας και της Τζένιφερ Λόπεζ. Σημασία  είχε ότι αγαπούσε έναν θεό πολύ πιο συγχωρητικό απ’ αυτόν της Ορθοδοξίας με κομποσκοίνι σημαδεμένος  κι αυτός κι εγώ. Άνθρωποι σαν τον Χρίστο θα  έκοβαν πολύωρες βόλτες σε μικρότερες ελληνικές πόλεις. Έτσι -επιστημονικά γράφοντας- η παρέα μας είναι η επιτομή του περιθωρίου. Το περιθώριο στο Μοναστηράκι νοείται ως τέτοιο μόνο για τις διαφορετικές πρακτικές ζωής που αναπτύσσονται σ’ αυτό. Ο Χρίστος είναι αυτός ο παραδοσιακός καλοκάγαθος γίγαντας μου είπε ότι είχε φωτοστέφανο στο κεφάλι. Και θυμήθηκα κι εγώ τις δικές μου στιγμές που αγαπούσα όλη την πλατεία και νόμιζα πως είμαι ο καινούργιος Παπαδιαμάντης.