ΜΟΡΕΝΑ. Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.

Αχ βρε Μορένα μου. Κάθε μέρα σε σκέφτομαι. Κρίμα να μην ενδιαφέρονται για σένα οι οργανισμοί και τα ιδρύματά των. Πιο πολύ όταν σε βλέπω γίνομαι κομμάτια παρά χαίρομαι. Η Μορένα πιο πολύ πάει Σύνταγμα. Μερικές φορές ροβολάει και προς Μοναστηράκι. Ασπαζόμαστε ο ένας τον άλλο και ξεκινάμε με τα νέα μας-αφηγήσεις των ζωών μας. Την έχει πάρει κάτω ο καημός να κάνει ορμονοθεραπείες και να βγάλει βυζιά. Είναι ένας άλλο κόσμος αλλά και τόσο κοντινός στον δικό σου. Οι άνθρωποι διαφέρουμε μεταξύ μας αλλά αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο ισχυρά. Δεν υπάρχει τίποτα για ‘σένα από κράτος. Αλήθεια, πώς την παλεύεις; Έτσι μόνη σου να χορεύεις πάνω στο φτερό του καρχαρία. Αυτοκαταστροφικές περφόρμανς αναζήτησης πελάτη. Και να μαζεύονται γύρω σου με πρεμούρα  οι τσιγγάνες και να σε βρίζουν. Και να θυμώνω και να τις διώχνω. Κι ύστερα με τις ώρες δίπλα μου να μου εξιστορείς όσα θα πάρω μαζί μου.