Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΝ

Έχει γενέθλια αύριο ο πιτσιρικάς τίποτα δεν ξεχνιέται στην πλατεία και τίποτα δεν υπολείπεται σε αγάπη από όση αγάπη μπορεί να συναντήσει κανείς σ’ ένα ευλογημένο σπιτικό. Οπότε ναι η  πλατεία δεν δίνει μόνο σκληρότητα αλλά έχει τις δικές της επιτελέσεις που συνδέονται άρρηκτα με όλο το φάσμα με συναισθήματα. Δεν περίμενα ότι θα άρχιζα να νιώθω για ανθρώπους απ’ το Μοναστηράκι. Όμως αν δεν έγραφε σεβασμό το πρόσωπο μου, κανείς δεν θα μου άνοιγε την καρδιά του. Είναι περισσότερο  ώρες χαράς οι ώρες που επισκέπτομαι την πλατεία και ευρύτερα την περιοχή.  Έχω φωτογραφίσει ξανά και το συγκεκριμένο παιδί και τον γητευτή των περιστεριών. Είναι ώρες χαράς και πολύωρης ορθοστασία και κίνησης. Ορισμένες φορές οι ομορφιές που βλέπω στην πλατεία και η αισθητική μου που φτερώνεται είμαι σίγουρος που παραλλάσσονται πάνω μου και στην όψη μου σαν φως και ομορφιά. Ο γητευτής των περιστεριών είναι ζωγράφος όπου εδώ η τέχνη λειτουργεί ως αναλγητικός παράγοντας. Ξέρω πολύ καλά πως η τέχνη του γητευτή είναι ύψιστο νόημα ζωής, είναι μια χαρτογράφηση της  ψυχής μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Η μετουσίωση των βιωμάτων του και των αλγεινών και θλιπτικών    συναισθημάτων του σε εικόνες  αποσυμπιέζουν ό, τι πιο πριν σάρωνε μέσα του σκέτη λαίλαπα. Ζωγραφίζουμε καταφύγια , ζοφερές εικόνες για να νιώσουμε την γλυκύτητα της αυτοκαταστροφής. Βλέπετε ο θάνατος μπορεί να δοξαστεί και ως η ηδονή που αναχαιτίζει όλους τους πόνους άπαξ και δια παντός.

Ένας  άλλος ζωγράφος του δρόμου αυτή την φορά μ’ ένα πρόσωπο σκοτεινό. Τον άφησα στην ησυχία του με τα πινέλα και τα χρώματά του. Εδώ βιωνόταν ένα πένθος, και όλες αυτές οι απόπειρες απόδοσης έργου γίνονταν προς την κατεύθυνση του εξευμενισμού του.  Απλώς έβλεπα από απόσταση το μόνο ορατό μέρος του σώματός του ζωγράφου, τα άκρα του.  Νόμιζα πως αν πλησίαζα και κοίταζα τί ζωγράφιζε, θα έβλεπα κάποιο μορμολύκειο. Μου είχε πει και η Magpie για ανθρώπους που λειτουργούν σαν ενεργειακά βαμπίρ γιατί στον πυρήνα του πνεύματος τους υπάρχει αξημέρωτο σκοτάδι.  Αυτός ο ζωγράφος εξόν από πελάτες δεν είχε βλέμμα για κανένα. Μαύρα τα έργα του επεξέτειναν μια παχύρευστη νύχτα που πεδικλωνόταν στα πόδια μας και μας πότιζε κακοδιαθεσία. Ο πόνος των ανθρώπων τους καθιστά καμιά φορά  πικρόχολους και ανθρωποφοβικούς. Όλοι αυτοί οι μικροπωλητές των δρόμων έχουν δει τόση ασχήμια και μερικές φορές έχουν σε κάποιο  βαθμό κακοποιηθεί αναρωτιέμαι πως και λειτουργούν ακόμη δημιουργικά.