Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ.

Μ’ ένα σκυλάκι όλη μας η ζωή. Δεν αντέχεται για πολύ η μοναξιά. Στα πόδια του άντρα της φωτογραφίας κάτι απλά τυπωμένα βιβλία με τα ποιήματά του. Που πάει το έργο των καλλιτεχνών του δρόμου όταν κανείς  άλλος δεν το έχει περισώσει μες στο σπίτι του; Το σκυλάκι του μαζί μ’ αυτόν ήταν δυο αξιαγάπητα πλάσματα. Κάθε φορά που βλέπω την εικόνα  καταλαβαίνω πόσο θα ήθελα έναν γλυκό άνθρωπο στη ζωή μου και απ’ την άλλη όλοι μας στην θέα αυτού του ανθρώπου ψάχνουμε τα κατοικίδια μας για να τα σφίξουμε  στην αγκαλιά μας. Ναι είναι μια φωτογραφία απ’ αυτές τις κλασικές που όμως έχουν εκλείψει καθώς ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκος. Ο άντρας αυτός γράφει ποιήματα γράμματα. Το κοινό του τίποτα οικτίρμονες κομπορρήμονες που νομίζουν ότι με λίγη ευσπλαχνία συμμετέχουν στην εμπέδωση του κηρύγματος για αγάπη. Μερικοί αγαπούν να κάνουν τέχνη κι ας είναι στο τέλος ένα απονενοημένο διάβημα για ν’ ακουστούν και να ακούσουν. Αυτός ο άντρας  έγραψε, «λυγίζει σίδερα η μοναξιά, στερνή παραπληγική συνουσία, χάσκει τις αντινομίες, το μέλλον είναι φτιαγμένο από σκιές, η εαρινή  φωνή το προμάντεψε, ένα τραγούδι που σπέρνει τον κλαυθμό της απαρηγόρητης μάνας».