ΜΠΕΛΑ.

Η Μπέλα η τρανς, η φίλη του γητευτή των περιστεριών και ένας άντρας που δεν ξέρω. Ξεχασμένοι ρεμπέτες σ’ ένα φανταστικό δικό τους ακμάζον καταγώγιο.   Στην αρχή οι άνθρωποι στο Μοναστηράκι είναι λίγο καχύποπτοι μαζί μου μέχρι να πάρουν τα διαπιστευτήρια της αποκοτιάς μου. Καταθλιπτικός με δευτεροπαθή αμνησία λόγω μακροχρόνιας αντικαταθλιπτικής αγωγής και ηρεμιστικών, καλόψυχος και αφελής μέχρι πέραν του ορίου της επικινδυνότητας. Αλλά νομίζω πως το διαβατήριο για όλα τα άβατα του Μοναστηρακίου το απέκτησα με την ευγένεια και τον σεβασμό μου προς κάθε  θαμώνα της γειτονιάς. Ετοιμάζομαι για να βγάλω και την πρώτη μου αναμνηστική φωτογραφία μέσα στις επόμενες δυο τρεις μέρες. Νομίζω θα με πλαισιώνουν ο Χρίστος απ’ την αγία Βαρβάρα, η τρανς Μορένα και μπορεί να βρω και κανέναν άλλο. Στο Μοναστηράκι λατρεύεται η ειλικρίνεια. Δεν θα μπορούσε να γίνεται αλλιώς.  Μόνο απ’ την ειλικρίνεια μπορεί να θεραπευτεί το άλγος. Στην φωτογραφία μου ανάμεσα στους ανθρώπους μου αισθάνομαι επιτέλους την πληρότητα που άδικα αναζητούσα στις κομψότητες , τις υποκρισίες και τις τσιγκουνιές των αστών.