ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΣΩΜΑ.

Ατσάλια και υδράργυροι και πλατίνες και πανοπλίες κοσμήματα στα δάχτυλα και τον λαιμό  και το στήθος. Ήταν μια τουρίστας και της φάνηκε περίεργο που δεν ήθελα να φωτογραφίσω το πρόσωπο της. Μα ιδανικά θα ήθελα το πρόσωπο μέσα σε κάποια περικεφαλαία ή σε κάποιο σιδηρούν προσωπείο.  Να δένει με το μέταλλο που έχει χυθεί στο σώμα της και είναι σαν και αναπόσπαστο απ’ αυτό. Όλο αυτό το ασημικό και το μεταλλικό λειτουργούν σαν σφυρηλατημένες καλύπτρες  που αμύνονται στο επιτιθέμενο κακό. Τα πράγματα που φοράμε αποκτάνε ενέργεια δική μας και  οι ύλες τους αναβιβάζονται από απλές σε έμψυχες. Οι άνθρωποι είμαστε ακόμη προληπτικοί και φοράμε τάλισμαν, λέμε την μονολόγιστη προσευχή, «κύριε Ιησού Χριστέ  ελέησον με τον αμαρτωλό»,  ώστε λοιπόν όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι απ’ την ανατροφή μας εντός της Ορθοδοξίας και πιο πλατιά του Χριστιανισμού. Και οι πονηροί λογισμοί και οι λογισμοί απληστίας που εννοούνται ως δαιμόνια που αντιπαλεύουν τις διδαχές του Χριστού ακόμη έχουν την πίστη  μας για αυτή ακριβώς την δαιμονική τους φύση. Αχνοφέγγει στον Ευρωπαίο μια παράδοση γεμάτη δοξασίες και αντανακλαστικά σαν ενστικτώδεις δράσεις, τα τελευταία ψυχορραγήματα  της αυτοδιάθεσης σ’ ένα δόγμα που σβήνει μετά από 2000 χρόνια επικράτησης.