δημήτρης.

Όποτε τραγουδάει ο Δημήτρης  στην πλατεία νιώθω ότι με κάποιο τρόπο υποκλέπτει απ’ την  επικοινωνία μας στην καθημερινότητά μας την λίστα με τα αγαπημένα  μου τραγούδια. Όταν τραγουδάει ο Δημήτρης στη πλατεία στο Μοναστηράκι όλοι οι άλλοι μουσικοί του δρόμου σιωπούν. Τα κορίτσια κοιτάνε τον αεράτο Δημήτρη, μαυροφορεμένος από μια κάποια κρητική καταγωγή. Δημήτρη, όταν τραγουδάς το Όνειρο Ήτανε του Αλκίνοου Ιωαννίδη το τραγουδάω κι εγώ με φωνή βαρύτονου και νιώθω πως όλα όσα ζω με τα ακούσματα της φωνής σου και τη συνοδεία του δικού μου μελωδικού ψιθυρίσματος είναι η δική μας κοινή ονειροπόληση. Σκεφτόμουν στο δρόμο ότι χωρίς την εκπόρνευση δεν πας πουθενά μέσα στις αγορές. Φρίττουμε όταν διατρανώνουμε την ύπαρξη μας, ιδαλγοί της χριστιανικής σιωπής και ταπείνωσης. Όποιος δεν εκπορνεύεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να έχει κάποιες ελάχιστες ελπίδες μετά θάνατον αποκατάστασης.  Ώστε ας ζούμε και οι δυο σαν ποιητές που έχουμε ήδη πεθάνει.