Ντραμς.

Αυτόν τον μουσικό με τα ντραμς τον έχω φωτογραφίσει άλλη μια φορά να παίζει μπουζούκι. Είναι πάντοτε γλυκός όταν με συναντάει. Ξέρετε αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις δικές τους ζωές. Έχουν το σπιτικό τους, τα όνειρα τους, τις δυσκολίες τους, είναι σαν κι εμένα. Να μην σας πάρω στο λαιμό  μου, γιατί στραβοκοιτάτε και φεύγετε όταν αντιληφθείτε την παρουσία τους; Πολλοί ρατσισμοί, περισσότεροι από ποτέ. Δεν χάνει κανείς ποτέ κάτι από την συναναστροφή του μ’ αυτούς που βρίσκονται εκτός των βδελυρών στερεοτύπων του. Όταν ο εικονιζόμενος έστρωσε τα ντραμς στην πλατεία πήγε μια γυναίκα και χόρευε ρυθμικά για περίπου μισή ώρα. Κάτι έχω με τους γενειοφόρους και νομίζω πως έχει να κάνει πιο πολύ με την ανάμνηση κάτι εικονογραφημένων βίβλων που είχα ξεφυλλίσει στο βιβλιοπωλείο του πατέρα μου. Το είχα ξαναγράψει πως η αισθητική μας αποκρυσταλλώνεται  όταν είμαστε αρκετά νέοι και πια ό,τι θα μας αρέσει έχει να κάνει με ό,τι βρίσκαμε  όμορφο κατά τους πειραματισμούς στο παρελθόν μας.