κορμοστασιά του πένθους.

Τί σε κρατάει ακούνητη απ’ το μέσα σου; Αιώνια βαδίζεις μέσα σου. Το βλέμμα σου ποτέ δεν ανορθώθηκε προς το έξω.  Μετράς τα πλακάκια της πλατείας γιατί θέλεις να ξεχάσεις το είδος σου.  Να ξεχάσεις την ύπαρξη σου. Λες κι έχεις κάνει κάποιο έγκλημα βολοδέρνεις σαν ανθρωπόμορφη ουλή.  Κι ενώ γύρω στενή απόσταση απ’ την εικονιζόμενη δεν υπάρχει κανείς, η ερημιά αυτή μοιάζει με ολοζώντανη.  Αυτό το καθηλωμένο θαρρείς στο υπέδαφος της πλατείας, στα ζώα που κινούνται με ερπυσμούς, στα λύματα από κόπρανα και λιωμένες τροφές και ουσίες  που κάνει χρήση η γειτονιά, αυτό το βλέμμα δεν μπορεί να εμπνεύσει καμιά φιλοδοξία γι’ αναστήλωσή του.  Μόνο έτσι όπως κοιτάζει η γυναίκα προς τα κάτω μην και τυχόν καταστρέψει αυτή την κορμοστασιά του πένθους.