Εμείς που ζήσαμε φτωχοί.

Εμείς που ζήσαμε φτωχοί, με την διασκέδαση μας σε πρόχειρες παρέες σε μεγάλα πεζοδρόμια, τους έρωτας μας τσακωμένος κάπου από δημόσιους χώρους.  Η γυναίκα που φωτογράφισα μου θύμισε  την ηθοποιό Νατάσα Γερασιμίδου στην ταινία Η Γυναικάρα Με Τα Κόκκινα. Το πρόσωπο της φεγγαροπρόσωπο σαν να έπινε όλο το κάδρο της φωτογραφίας. Τα μαλλιά ήταν μπερδεμένα σαν πολλοί ιστοί αράχνης στις γωνίες του ταβανιού του δωματίου μου.  Ο πόνος είναι παλιός και αυτό που έρχεται είναι η αριθμητική συρρίκνωση των περισσότερων συναισθημάτων. Τέτοια συγκλονιστικά ελληνικά πρόσωπα δεν θα κυκλοφορήσουν στην αγορά. Οι μορφές αυτές έχουν μπλεχτεί συναισθηματικά σε κάθε βίωμα της ύπαρξης τους ενώ πια οι νέοι απομακρύνονται απ’ το βίωμα και πάνε προς μια ζωή στην οποία καθοριστικός παράγοντας θα είναι η εξομοίωση της πραγματικότητας και  όχι η ίδια.