χρώμα 4.

Οι χρωματιστοί άνθρωποι  φοράνε την σημαία των ομοφυλόφιλων. Κι ας μην είναι αυτή με το ουράνιο τόξο. Δεν αναλύω πολύ τα πράγματα. Θα μπορούσα να γράψω ανθρωπολογικά σχόλια, κοινωνιολογικά, πολιτικά  και  απ’ όλες τις ανθρωπιστικές επιστήμες πράγματα για την αγαπημένη μου περιοχή. Μπορεί να μην είναι τα χρώματα απ’ το ουράνιο τόξο αλλά είναι χρώματα που παραπέμπουν σ’ αυτό. Κάποτε το ουράνιο τόξο θα είναι η σημαία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτοί οι πολύχρωμοι άνθρωποι αναβιβάζουν τον υπόκοσμο του Μοναστηρακίου σ’ αυτό που πράγματι είναι: θύλακας συλλογικής συντροφικότητας.  Ακόμη και οι αλλοδαποί επισκέπτες της πλατείας μιλάνε με άλλες απ' τις δικές τους φυλές και νιώθουν αυτό τον εξωτισμό που αναδύεται όταν διαμετρικά αντίθετες κουλτούρες συναντιούνται. Υπάρχει ρατσισμός στην πλατεία. Η πλατεία χωρίζεται σε υποομάδες. Θα επαναλάβω τα λόγια του Γκρέγκορ Γκογκ του αρχηγού των πλανόβιων στην δημοκρατία της Βαϊμάρης, «εκεί που τελειώνει ο αστός, αρχίζει ο παράδεισος». Στο Μοναστηράκι, εκεί που τελειώνουν οι αστοί, οι μικροαστοί και οι νεόπλουτοι, ξεκινάνε οι νεολαίοι και οι ευωχίες της φτώχειας, οι χαρμόσυνοι αλαλαγμοί των τρελών. Ευτυχώς δεν καταδέχονται την παρουσία τους στον χώρο άλλοι συγγραφείς και έτσι σώζεται ατόφιο τούτο το κομμάτι της αθηναϊκής γης. Ακόμη και μπαλόνια βγαίνουν πια σ’ αυτά τα ίδια χρώματα που παραπέμπουν στο ουράνιο τόξο.