τρελός στα σίγουρα.

Ήταν τρελός. Στα σίγουρα. Νομίζω ο Γιάννης ο αυτιστικός φίλος απ’ την Καλλιθέα μου τον είχε συστήσει ως αδερφό του. Δεν θυμάμαι καλά. Συνέχεια έφτυνε λέξεις και κανονικά κουκούτσια. Οι πιο πρόθυμοι τύποι για να φωτογραφηθούν για κάποιο άρρητο βαθύτερο λόγο είναι ετούτοι με τις πολλαπλές ψυχικές διαταραχές. Κι εγώ δεν έχω πρόβλημα πηγαίνω και κάθομαι μπροστά από κινητά που βιντεοσκοπούν, χαλάω το περιεχόμενο αναμνηστικών φωτογραφίσεων. Και όμως εγώ θα προτιμούσα τον εικονιζόμενο με την αλήθεια του ανεπιτήδευτη και καθόλου ευπρεπισμένη. Όπως κι εγώ φοράω την θλίψη μου κατάσαρκα αλλά και την γλυκύτητα μου. Γι’ αυτήν την γλύκα δεν υπάρχει ούτε ένας να μου αρνηθεί να τον φωτογραφίσω. Δεν λυπάμαι τον άντρα της φωτογραφίας γιατί τότε θα έπρεπε να λυπηθώ και τον εαυτό μου. Όχι δεν λυπάμαι κανένα απ’ αυτούς που φωτογραφίζω. Δυνητικά θα μπορούσα να κάνω παρέα με όλους. Αυτό φωτογραφίζω τελικά τα κοινά βιώματά μας.