Avant Garde 2.

Περνούσε και σκόρπιζε χαμόγελα παντού. Εγώ εκπρόσωπος της μιζέριας, του γκρίζου και του μαύρου χρώματος σε στάση σώματος γονυκλισίας προσκυνούσα τον νέο αυτό θεό των βακχικών δρώμενων στην γειτονιά. Όλα φωτίζονταν γύρω του και στο ίνσταγκραμ του, το φέισμπουκ του και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μερικές φορές είναι όπως ο αττικός παπαγάλος στον ουρανό ή πολύχρωμος σαν μικρός χαρταετός που κινείται πιο γρήγορα απ’ την ταχύτητα εντοπισμού του απ’ τον άνθρωπο.  Όμως τον προλαβαίνουμε όλοι και βλέπουμε αυτόν τον άντρα με την άκρη της ματιάς μας τα πολλά του χρώματα και το περπάτημά του σκερτσόζικο. Άλλες φορές που η περπατησιά του μοιάζει με αργόσυρτο χορευτικό μάρτυρες του περάσματος  αυτού του παγωνιού, του φασιανού, του παπαγάλου είναι όλοι όσοι βρίσκονται στο χώρο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που με πλησίασε και μου μίλησε, λες και μου έδινε σημασία εκείνη η πολυπόθητη μου που την έχασα και θα την αναζητώ ως το τέλος του κόσμου μας. Μ’ αρέσει όταν αντικρίζω αυτοπεποίθηση στην κινησιολογία και τα βλέμματα των ανθρώπων. Τότε μπορώ να ελπίζω.