Η ομορφιά του με κάνει να κλαίω 3.

Σάλος και κύμα, ερειπιώνας κάστρο στο έλεος του χρόνου, Καμιά ησυχία μονάχα ένταση. Και αφηγήσεις ιστοριών. Σαν με πολλά πένθη και πόνους και αγώνες. Όπου υπάρχει αδρή αυλακιά στο πρόσωπο του είναι και μια ιστορία δυστυχίας. Οι ρυτίδες εμφανίζονται εκεί που μια έκφραση οδύνης  στο πρόσωπο συνέβη κατ’ εξακολούθηση. Εγώ δεν έχω γιατί ο εσωτερικός μου ζόφος με έχει κάνει ασυγκίνητο. Ένας αγαπημένος φίλος με ρώτησε γιατί εκτίθεμαι τόσο πολύ για τα δικά μου πράγματα. Πάντοτε γράφω για μένα εκπροσωπώντας όλους τους άλλους. Όταν γράφω κάτι αυτό καθίσταται απλό και επουσιώδες ως προς την σημαντικότητα που άνθρωποι με βάρβαρα συναισθήματα του δίνουν. Μπροστά στον πόνο και την αγάπη όλα είναι δευτερεύοντα και ο άντρας της φωτογραφίας μου τα έχει ζήσει και τα δύο στην υπερβολή τους. Οι ρυτίδες του τρόπαια από μάχες σε ζωή πολύ σημαντική. Με κοίταζε σαν βράχος ακοίμητος φρουρός.  Αυτή η ομορφιά η οξειδωμένη, η ομορφιά η πολυποίκιλη σε χαρακτηριστικά προσώπου συγκλονισμού, αυτή ομορφιά με την πατίνα του χρόνου απλωμένη πάνω της ήταν η ομορφιά του παλιού πολυμήχανου και πολυταξιδεμένου Έλληνα. Ο άντρας στη φωτογραφία είχε μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες εμφανίσεις που συνάντησα ποτέ στο Μοναστηράκι.