σαν γαλάζια σωτηρία.

Τί όμορφος μες στην αρμονική πολυχρωμία. Όποτε πικραίνομαι απ’ τους ανθρώπους επιστρέφω στις φυλές μου των πλανόβιων, των τρελών και των τυπάδων απ’ τα υπόγεια. Τους χαιρετάω έναν έναν μόλις βγαίνω απ’ τον σταθμό του μετρό προς την πλατεία Μοναστηρακίου. Είμαι ευγενικός με όλους  κι εκείνοι μ’ έχουν πλέον για δικό τους.  Ο άντρας με το σαλέπι, η γυναίκα που πουλάει τα κάστανα, ο πειρατής, ο βασιλιάς της πλατείας, ο νάνος, και οι ανήλικοι ασασίνοι απ’ το Πακιστάν. Μυρίζει χασισάκι στην μεριά τους. Όλες αυτές οι φυλές με αγκαλιάζουν. Αισθάνομαι περήφανος για τους φίλους μου. Φτιαγμένοι όλοι από σκόνη.  Οι ηδονές και οι καύλες τους παλιές. Τσίπουρο, ναρκωτικό, χασίσι, καβγάδες με τα χέρια, μπουνιές, γροθιές και ξεμαλλιάσματα.  Και μην ξεχάσω και τον τραγουδιστή τον Δημήτρη με καταγωγή απ’ την Κρήτη που έχει μια απ’ τις καλύτερες φωνές που έχω ποτέ ακούσει. Πολλά όνειρα και παράλληλες ζωές σε άλλα τρυφηλών συναισθημάτων σύμπαντα.  Αίφνης χθες το απόγευμα καταπληξία. Κανένας μες στο μυριόστομο αυτό πλήθος δεν ήταν ικανός να με λύσει πίσω στην ηρεμία μου. Κοκκάλωσα. Τον είδα να πλησιάζει. Ήταν πολύ μακριά μου και όμως ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος στον δρόμο με τις ταβέρνες. Ήταν σαν μια μπλε φλόγα, εγγύτερα μου φάνηκε σαν να έχει ωκεανούς μέσα στα μάτια του. Ένιωθα να υγραίνομαι και να δροσίζομαι. Συνάμα να καταποντίζομαι μες  σε υδάτινη κυανή ρουφήχτρα των ματιών του.  Ήταν ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος όταν έφτασε κοντά μου. Απλά περνούσα το κατώφλι των δυο πυλών που ήταν οι κόρες και οι ίριδες του.  Χανόμουν σε ό,τι εξέπεμπε δικό του, μου είπε, είμαι ένας απ’ τους πέντε ανθρώπους σ’ αυτή την οικουμένη που πάσχουν απ’ το cat eye syndrome, αυτό που βλέπεις εσύ τόσο σαγηνευτικό  είναι για μένα αναπηρία, βλέπω την πραγματικότητα σαν μέσα από γαλάζιο γυαλί, όλα είναι στις άπειρες αποχρώσεις του μπλε και του γαλάζιου, βεβαίως να με βγάλεις φωτογραφία και κοντινό, απλώς να μπεις στην θέση μου.  Αυτά είπε και ξεχάστηκα στα μάτια του ανάλγητος. Ήταν σαν υπερφυσικό πλάσμα.  Εναπόθεσε σ’ εμένα το αίτημα του για παρηγοριά και τον λησμόνησα για το φως που διαχεόταν σαν πίσω απ’ τους οφθαλμικούς βολβούς του και μέσα απ’ τις κόρες τους προς εμένα. Ήταν βιοφωσφορισμός, σαν ικανότητα για όραση και της νύχτας, ήταν σαν βρικόλακας του Neil Jordan, σαν οι γάτες το βράδυ, σαν κάποιος που ήρθε για να μείνει.