Πράσινο.

Το πράσινο πατατάκι πίσω απ’ την γυναίκα της φωτογραφίας και το  πράσινο σύμβολο του ποτού monster. Η πράσινη γυναίκα ξεκάθαρα ντυμένη με το ρομαντικό ρούχο της εποχής που ονειρεύεται. Όλοι κάπως ονειρευόμαστε το παρελθόν, αλλά το κάνουμε μ’ έναν τρόπο που το αλλάζει συθέμελα. Σαν να το αποκαθάρουμε απ’ όλη τη σαβούρα του. Έτσι όμως δεν ξέρουμε την αλήθεια του περασμένου χρονικά. Φτιάχνουμε ένα δικό μας περασμένο που δεν υπήρξε ποτέ αλλά δύναται  να υπάρξει. Στην ουσία η ανάμνηση σε όλες τις εκφάνσεις της είναι μια υπόθεση παροντική και  μελλοντική.  Την ενισχύει το παρελθόν και την μπολιάζουν καθοριστικά και ολοκληρωτικά το παρόν και το μέλλον. Νομίζω φτιάχνουμε τις αναμνήσεις μας όπως φτιάχνουμε μια πλάνη. Τις θέλουμε να μας παρηγορούν και όχι να ερεθίζουν πολυκαιρισμένα τραύματα.  Να επανέλθω στα των χρωμάτων και την πράσινη γυναίκα μου με τον πράσινο σκηνικό «διάκοσμο» είναι τα χρώματα που μας κερδίζουν πρώτα. Γιατί μοιάζει με αλλόκοτο το πράσινο αυτό.