σιδηρουργείο.

Μέταλλο, ασήμι, λευκόχρυσος, ατσάλι, λιωμένος υδράργυρος πάνω σε κατάλευκο γκόθικ δέρμα ανθρώπου. Μερικοί πάνοπλοι με τόσα αντικείμενα αποτροπαϊκά του κακού. Είναι αλήθεια πως τα τσιγγάνικα δαχτυλίδια που φορώ και το κομποσκοίνι με κάνουν να νιώθω λίγο όπως ένιωθε ο ιππότης με την πανοπλία του.  Έχω δει πολλά όμορφα διακοσμημένα χέρια. Εδώ η ομορφιά και υπό το πρίσμα του ηδονιστικά τρομακτικού. Η  Άντζελα έγραφε κάτι τέτοια ποιήματα με λάμψεις και μαρμαρυγές από αστέρες παγωμένου φωτός. Και ο Τάσος Σταυρακέλης. Ο άνθρωπος με τα ατσάλια μοιάζει να είναι βιονικός. Και θα έρθει αυτή η εποχή που του κόσμου τα μέταλλα σε μικροποσότητες θα υποστηρίζουν την ανθρώπινη μακροβιότητα. Ο άνθρωπος με φορεμένα ατσάλια πάνω του θυμίζει την αφθαρσία, την παντοδυναμία λες και σφυρηλατημένος σε κάποιο σιδηρουργείο.