woodstock.

Παλιοί πασιφιστές όλων των Γούντστοκ της μουσικής και της ιστορίας των κινημάτων. Μειλίχιοι άνθρωποι με γλυκές φωνές και μεγάλες καρδιές. Ένα χαμόγελο λύνει όλες τις παρεξηγήσεις και καταβαραθρώνει τον γενικό φόβο κάποιων για όλα. Ανάμεσα σ’ αυτά και το φωτογραφικό κλικ. Γιατί αν κάτι κρατάει όρθιες τις κοινωνίες ακόμη είναι ο συλλογικός φόβος, ο καθείς και ο δρόμος του,  και μοιάζει η ελευθερία να τελειώνει πάντα μέσα στο αίμα. Οπότε παρηγοριά στους τουρίστες που φέρνουν ψηφίδες από σημαντικά γεγονότα που άλλαξαν την ανθρωπότητα προς το καλύτερο. Το φωτογραφισμένο αντρόγυνο ήταν σαν να βγήκε από κάποιο στίχο του Imagine του Τζον Λένον. Ναι,  το απελευθερωτικό αφήγημα της φιλόξενης Ελλάδας κάνει τους επισκέπτες της χώρας μας ευχάριστα λυσιμελείς και ασυγκράτητους εθελοντές για τους street φωτογράφους του Μοναστηρακίου. Ο Σπύρος μου είπε ότι οι τουρίστες μας βλέπουν σαν ένα άλλο είδος ανθρώπου.  Και σ’ αυτό  το είδος του Έλληνα βρίσκουν κάτι που ακόμη δεν έχει φθαρεί απ’ τις κουλτούρες του κακού. Ο Έλληνας είναι φοβισμένος από πράγματα επίπλαστα και από κέντρα που καθηλώνουν στην αδράνεια την σκέψη του. Γιατί αλήθεια είναι ακόμη αρκετά άκακος για να είναι τόσο φοβισμένος.