Ματαίως.

Άνθρωποι που δεν τους νοιάζουν και πολλά πράγματα. Πάντοτε κάνουμε κάτι για να αποφύγουμε την μετωπική σύγκρουση με την αλήθεια του θανάτου. Περπατάμε στο δρόμο μέσα σε μια ανηδονία και ένα κυνισμό, τίποτα δεν έχει νόημα όσο το φαντασιώνομαι. Κάτι συγκινεί, μαθαίνουμε ότι συγκινεί μόνο όταν το πράξουμε.  Αλλά μετά η παλινδρόμησή μας στην ακηδία και την ασυγκινησία για οτιδήποτε. Περπατάμε και είναι όλα ανούσια. Μόνο η επιθυμία για την εκτροπή στα βίτσια μας και βίες προσφιλείς μπορεί να δώσει εκτόνωση και σαν μια εκσπερμάτιση. Εδώ ή λέξη βίτσιο  να ερμηνευτεί πιο πολύ όπως η αποκοτιά. Μας αρέσει λοιπόν να αναστατώνουμε το κενό. Γιατί το κενό καταλύεται μόνο με την παραβίαση όλων αυτών που το συνιστούν. Το κενό είναι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες, όταν επιτελούνται η αλήθεια του κενού σκάει με πάταγο κι αυτή η άβυσσος γίνεται πιο πραγματική απ’ όλα.  Πρέπει να κάνω κάτι βλάσφημο, να διασαλεύσω την πραγματικότητα για να καυλώσω στην εναισθησία πως υπάρχω.