Παλιά.

Έχω γράψει πάρα πολλά για την παλιά ομορφιά των γεροντότερων Ελλήνων. Είναι το επιβίωμα στο παρόν ενός κόσμου που πήγαινε πιο πολύ ενστικτωδώς ή κουρδισμένος από την θρησκεία του. Αλλά όχι ολοκληρωτικά αυτοματοποιημένες και αποκλειστικά μονότονες ζωές. Είναι στην  τυχαιότητα που οι ζωές απελευθερώνονται απ’ την ειμαρμένη και διακλαδίζονται προς άγνωστες καμπύλες. Η γυναίκα της φωτογραφίας μου έχει μια ασκητική μορφή σαν κάπου να μαθήτεψε ένα είδος σοφίας θεολογικού τύπου. Αυτοί οι παλιοί τροπαιοφόροι των ρυτίδων είναι γεμάτοι αδιήγητες αφηγήσεις. Κάθε χαραματιά στο πρόσωπο είναι ένα πέλαγος πληροφοριών για να τις αλιεύσεις. Το να βλέπεις  αυτούς τους σιωπηλούς ανθρώπους είναι ένα ερώτημα γιατί μοιάζουν σαν ξέμπαρκοι του πλοίου της ζωής. Και θα πάμε κι εμείς στην θέση τους γιατί ο πολιτισμός αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν είμαστε ικανοί να αφομοιώσουμε αυτές τις ιλιγγιώδεις αλλαγές και μένουμε ξένοι και εντελώς αποκομμένοι απ’ την πραγματικότητα.